در میدان پیراحمد زهرنوش شهر ابهر بنایی قرار دارد که به آرامگاه پیراحمد زهرنوش شهره است. یک بنای تماما آجری که گنبدی بر فراز آن خودنمایی می کند. بنا از دو قسمت تشکیل شده است. فضایی چند ضلعی گنبد دار و یک ساختمان در ضلع غربی که هر دو بنا به یکدیگر متصل هستند. در این بنا از هیچ گونه تزئینات رایج آجرکاری و کاشی کاری استفاده نشده است. گنبد مخروطی که بر بلندای فضای چند ضلعی قرار دارد شبیه گنبد اجرا شده در مسجد جامع سجاس است. در فضای گنبد چند نورگیر تعبیه شده است تا علاوه بر تهویه هوا نور مورد نیاز داخل بنا را تامین کند.

فضای گنبددار بر روی یک چهار طاقی استوار است و یک ورودی در قسمت شمالی آن تعبیه شده است که مستقیما به آن راه می یابد. علاوه بر این ورودی ورودی دیگری نیز از طرف ساختمان موجود در ضلع غربی قرار دارد. به هنگام ورود به داخل فضای گنبد دار علاوه بر فضای همکف، چند پله شما را به قسمت سرداب بنا راهنمایی میکند. این سرداب محل تدفین اجساد بوده است. بنابر برخی گفته ها این مقبره محل تدفین تنی چند از صوفیان مشهور همانند ابوبکر محمدابن عبدالله ابهری درگذشته به سال 330 هجری قمری، مولانا شیخ شهاب الدین ابهری متوفی در قرن 11 هجری قمری و مولانا قطب الدین احمد ابهری متخلص به پیر زهرنوش درگذشته به سال 577 ه.ق بوده است. اگرچه به دلیل دستبردهای صورت گرفته اثری از سنگ قبرها باقی نمانده است، اما علاقمندان ابهری سنگ قبرهایی را به صورت نمادین در سرداب قرار داده اند.

ساده بودن بنا و عدم استفاده از تزئینات سبب شده تا این فرضیه بیش از پیش تقویت شود که این بنا علاوه بر جنبه تدفینی مکانی برای عبادت و سیر سلوک صوفیان بوده است. کارشناسان باستان شناسی معتقدند که این بنا بر روی خانقاهی که نخست مدفن ابوبکرمحمدابن عبدالله بوده بنا شده است. امروزه بنای غربی متصل به فضای گنبددار تبدیل به موزه باستان شناسی شهر ابهر شده است. در این موزه که به سه بخش سنگ نوشته، تاریخ و اسلام تقسیم شده است. آثار بسیاری ا هزاره های قبل از میلاد تا دوران معاصر در این موزه به نمایش گذاشته شده است. بسیاری از این آثار در حفاری های باستان شناسی شهرها و روستاهای اطراف کشف شده است. اگرچه سندی دال بر قدمت این بنا بدست نیامده است اما کارشناسان معتقدند این بنا متعلق به قرن نهم هجری است.