یکی دیگر از زیارتگاه های شاخص شهر اصفهان آرامگاه امام زاده شاه زید است. نسب این امام زاده بزرگوار با چندین واسطه به امام زین العابدین(ع) میرسد. بر طبق تاریخ حک شده بر روی درب ورودی و بسیار قدیمی امام زاده بنا احتمالا در تاریخ 994 ه.ق مقارن با حکومت شاه محمد خدابنده پدر شاه عباس ساخته شده است. با ورود به داخل صحن امام زاده گنبدی بسیار زیبا با رنگ نخودی و کاشی کاری هایی فیروزه ای و مشکی که آیات قرآن با پایه آن نقش بسته را خواهید دید که بسیار چشم نواز است و در ردیف گنبدهای باارزش تاریخی قرار دارد. در انتهای گنبد تاریخ 1314 و 1315 ه.ش بر روی کاشی ها حک شده است.
سر در ورودی امام زاده با مقرنس کاری و کاشی کاری های بسیار ظریف و زیبایی آراسته شده است که هر بیننده ای را مجذوب خود می کند. در داخل بقعه متبرکه کتیبه ای قرار دارد که در آن از بازسازی صورت گرفته در سال 1097 ه.ق مقارن با سلطنت شاه سلیمان صفوی سخن گفته شده است. این کتیبه زیبا حاصل کار استاد محسن امامی از خطاطان مشهور عصر صفوی است. کتیبه ای دیگر از جنس سنگی سیاه رنگ در ایوان زیارتگاه قرار دارد که تاریخ 1083 ه.ق را نشان داده و اشعاری را به نمایش گذاشته است. در این کتیبه نیز از فردی به نام محمدرضا سخن به میان آمده که خدمات بسیاری را برای آبادی این بقعه متبرکه انجام داده است.
بر روی مزار این امام زاده شریف ضریحی فلزی قرار داده شده است. این امام زاده اما بیشتر به سبب نقاشی های دیواری بر روی دیوارهای شبستان امام زاده شناخته می شود که دور تا دور بقعه را فرا گرفته اند. این نقاشی ها از کف زمین آغاز شده و تا نزدیکی کتیبه اطراف گنبد ادامه پیدا می کند. نقاشی ها دارای مضامین مذهبی بوده و تمام وقایع برجسته روز عاشورا را به تصویر کشیده است. صحنه های رزم، وداع، عبادت و شهادت و همچنین صحنه به اسارت بردن خاندان اهل بیت(ع) و مجلس یزید نیز به تصویر کشیده شده است. این نقاشیهای بسیار زیبا اما در انتها با تصویری که به احتمال زیاد متعلق به خود نقاش و شاگردش بوده به اتمام می رسد. از تاریخ دقیق به تصویر کشیدن این نقاشی ها اطلاعی در دست نیست اما برخی منابع این نقشی ها را کار دست استاد سید عباس آقا میری به سال 1323 ه.ق می دانند.
