ابوبشر عمرو بن عثمان  بن قنبر البصری با کنیه‌ ابوالبشر ملقب به سیبویه یکی از دانشمندان شهیر ایرانی است که در سال 144 هجری قمری در شهر بیضا از توابع شهرستان سپیدان استان فارس متولد شد. سیبویه به معنای بوی سیب است و استفاده پسوند ویه معمولا در دوره پس از اسلامی بسیار رایج بوده است. او در دوره نوجوانی از بیضا به بصره مراجعت کرده و در نزد اساتید به نامی مشغول به تحصیل شد. وی از موالی بنی حارث بن کعب بود که به دانشمندی نامدار مبدل شد. این دانشمند شهیر در علم لغت و صرف و نحو یکی ازنام آورترین دانشمندان جهان است و کتاب وی با نام الکتاب به عنوان یکی از مراجع اصلی علم صرف و نحو عربی مورد استفاده قرار می گیرد.

 ابتکارات سیبویه سبب شد تا صرف و نحو در زبان عربی به طور رسمی و جامع مورد نگارش قرار گیرد و انواع حرکت­ها از قبیل فتحه و کسره به همراه آواها در این زبان مورد به طور مشخص مورد استفاده قرار بگیرد به همین دلیل سیبویه به عنوان یکی از تاثیرگذارترین دانشمندان جهان در گسترش زبان عربی و تکمیل و تقویت آن شناخته می شود. سیبویه به دلیل این خدمت ارزشمندش با نام سیبویه نحوی نیز شناخته می شود. وی در نهایت در سال 180  و اندی هجری قمری و در سن چهل و چند سالگی به هنگام سفر به خراسان در میان مسیر از دنیا رفت و در گورستانی با نام باهلیه در شهر شیراز به خاک سپرده شد. بر روی مزار سیبویه سنگ قبری سیاه رنگ قرار می گیرد که سبب می شود تا این محله با نام سنگ سیاه شهره شود.

بنای فعلی آرامگاه سیبویه در سال 1353 هجری شمسی و به همت انجمن آثار ملی ایران طراحی و ساخته می شود که امروزه با نام خانه فرهنگ سیبویه شناخته می شود. مزار سیبویه درست در میانه آرامگاه قرار گرفته و اطراف آن نیز به همت شهرداری شیراز در سال های اخیر به صورت زیبایی گلکاری و درختکاری شده است. در داخل آرامگاه ساده سیبویه کاشی کاری های زیبایی به چشم می خورد که کار دست هنرمندان کاشی کار خراسانی است. بر روی سقف نیز طاق نماهایی تعبیه شده است که بر زیبایی هر چه بیشتر بنا افزده است. محل قرار گرفتن آرامگاه از سطح ورودی فاصله داشته و با چند پله به حیاط متصل می گردد.