یکی دیگر از بناهای تاریخی شهر سلطانیه که از دوران ایلخانی به یادگار مانده است بنایی متعلق به عارف و شاعر قرن هشتم هجری، مولانا حسن کاشی، است. ملا حسن کاشانی شاعر و نویسنده شیعی بود که در سال 648 هجری قمری با اصالتی که به کاشان بازمی گشت در آمل متولد شد و به سبب ارادت بالایی که به پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار داشت، هرگز در مدح پادشاهان و درباریان الجایتو شعری نسرود و تمام نوشته هایش در مدح معصومین(ع) بود. اگر از ایوان های طبقه دوم گنبد معروف سلطانیه جنوب شهر را بنگرید در سینه یک دشت وسیع مقبره هشت ضلعی ملا حسن کاشی را با گنبدی فیروزه ای خواهید دید.
ملا حسن کاشی در زمان حکومت الجایتو در شهر سلطانیه چشم از جهان فروبست و به دستور پادشاه مقبره ای زیبا برای وی ساخته شد. نمای بیرونی بنا هشت ضلعی است و چهار ایوان را به نمایش می گذارد اما درون بنا به صورت چهارضلعی یا مربع است. چند دهلیز ایوان ها را با ظرافت تمام به یکدیگر متصل می کنند. در طبقه بالا نیز ایوان هایی تعبیه شده اند که با یک پلکان به ایوان های بزرگ متصل می شوند. گنبد این بنا نیز همانند گنبد سلطانیه به صورت دوجداره یا به عبارت آن روزها دو پوسته ساخته شده است. زیباترین بخش این بنا گنبد آن است که با اسما جلاله و خطی زیبا آراسته شده است. کاشی کاری فیروزه ای این گنبد نیز بسیار چشم نواز و هنرمندانه است. داخل گنبد نیز با هنرهای رایج ایرانی همانند مقرنس کاری و گچ بری و آجر کاری آراسته شده است.
دواره های بیرونی نیز با طاق نماهای تزیینی آراسته شده و آیات قرآن و اسما متبرکه توسط کاشی های فیروزه ای زیبا پیاده سازی شده این طاق نماها را زینت بخشیده اند. این بنا اما بارها مورد مرمت و گسترش قرار گرفته است. ساخت هسته اولیه بنا در دوران حکومت الجایتو صورت گرفته است اما در دوران شاه تهماسب صفوی این بنا به صورت جدی تجدید بنا شده است. در دوران فتحعلی شاه قاجار نیز والی معروف زنجان، عبدالله دارا میرزا، بنا را مرمت کرده و قسمت هایی را به آن افزوده است. هنوز هم بقایایی از اتاق های سرایداری و نگهبانی در این بنای زیبا باقی مانده است.
