بعد از ورود امام رضا به خراسان، سادات علوی بسیاری به ایران سفر کردند که بعد از فوتشان در همینجا دفن شدند.
یکی از این افراد احمد بن قاسم می باشد که نسبش با سه واسطه به امام صادق (ع) می رسد. احمد بن قاسم مشهور به «شاهزاده احمد قاسم یا شاه احمد قاسم» سیدی فاضل و پرهیزکار بود که بعد از بیماری به گوشه نشینی و عبادت مشغول شد.
قبه ی سر مزارش یادگار دوران علی صفی (در سال 780) می باشد که با آرایش های ظریف گچبری از سقف تا زمین تزئیین گشته است. قسمت های پایین گچبری طی ادوار تاریخی با ایجاد خرابی ها و تعمییرات بسیار از بین رفته است. شکل بنا نیز از هشت ضلعی به شانزده ضلعی تغییر یافته است. کتیبه ی داخل گنبد که به خط ثلث است نیز از نظر تاریخی حائز اهمیت می باشد.
این بنای زیبا به ثبت آثار ملی و تاریخی رسیده است و احتمال می رود مرقدی که اکنون با نام «محراب مسجد قم» در موزه برلین نگهداری می شود از این مزار برده شده است.
خواهر احمد بن قاسم، فاطمه خاتون نیز در همین مکان دفن است.
از گذشته های دور تا به امروز مردم قم و دیگر نقاط کشور برای شفای بیماران و امراض صعب العلاج خود به این امام زاده پناه می برند.
