منطقه باستانی شهر شادیاخ یا شادی کاخ در نزدیکی شهر نیشابور قرار دارد. در سال 295 هجری قمری یعقوب لیث به نیشابور آمد و باغ های بزرگی به دستور او در شادیاخ تأسیس شد. نیشابور در زمان سامانیان و غزنویان مرکز سپهسالار خراسان بوده است و کاخ شادیاخ محل اقامت وی بود. منطقه شادیاخ محل زندگی شیخ عطار نیشابوری بوده و درحال حاضر نیز آرامگاه وی و همچنین خیام نیشابوری در نزدیکی آن قرار دارند.

بخش مرکزی روستای لک‌لک آشیان در نیشابور است که به دوره ی قاجاریه بر می گردد و جزو آثار تاریخی ثبت شده در فهرست ملی ایران است.

بقایای شهر نیشابور در دوره تاریخی، زمان ساسانیان تا حمله مغول به نیشابور، را شهر کهن نیشابور گویند که در کناره جنوب شهر فعلی نیشابور به صورت تپه‌های باستانی قرار گرفته است و با نام‌هایی چون بازار، کهن دژ، آلپ ارسلان، سبزپوشان، شادیاخ، تپه مدرسه، قنات تپه و تپه تاکستان شهرت دارد. در این بین، تپه‌های طرب آباد، سبزپوشان و قنات بوسیله ی هیئت باستان‌شناسی موزه متروپولتین و شهر کهنه نیشابور به دست هیئتی ایرانی-فرانسوی مورد بررسی قرار گرفت. شهر کهن نیشابور در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

در روستای چکنه، حمام چکنه قرار دارد که بنای اولیه‌ی آن مربوط دوره‌ی قاجار است، این بنا با انجام تغییراتی کلی در دوره‌ی پهلوی،  گسترش یافته و تا حدود سه دهه پیش، کاربری خود را محفوظ نگه داشته است.

سبزوار شهر باستانی است که در هر گوشه اش آثار باستانی دارد و آرامگاه سهراب نیز یکی از این هاست.

رباط فرامرز خان (کانون) متعلق به دوران قاجار است و مورخ 29/4/1377 با شماره 2057 به ثبت آثار ملی رسیده است.

مناره خسرو گرد در قرن ششم هجری قمری به سفارش تاج الدوله ابوالقاسم ساخته شد.

آبشار 25 متری، دارای هوای بسیار مطلوب در بهار و تابستان

بندی خاکی که از آب آن در فصل تابستانبرای آبیاری زمین های کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد.

خروج چشمه جوشان از ورودی این غار یکی از زیبایی های این غار می باشد.